Apelacja karna – porady prawne

W pierwszej kolejności należy wskazać, że wedle art. 431 § 1 Kodeku postępowania karnego: „środek odwoławczy można cofnąć”. Oznacza to, że polski ustawodawca umożliwił stronie postępowania, która wniosła apelację możliwość cofnięcia środka odwoławczego.

Podkreślenia wymaga fakt, iż cofnięcie apelacji, zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej jest dopuszczalne do momentu rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd instancji odwoławczej.

W związku z powyższym, pojawia się pytanie odnośnie skutków cofnięcia apelacji przez stronę postępowania.

Nie sposób nie wskazać, że zgodnie z art. 432 Kodeksu postępowania karnego: „cofnięty środek odwoławczy sąd odwoławczy pozostawia bez rozpoznania, chyba że zachodzi jedna z przyczyn wymienionych w art. 439 lub art. 440”. Sąd odwoławczy może zatem na skutek cofnięcia apelacji podjąć jedną z dwóch decyzji:

1. o pozostawieniu cofniętego środka odwoławczego bez rozpoznania ze względu na brak przyczyn wymienionych w art. 439 Kodeksu postępowania karnego lub art. 440 Kodeksu postępowania karnego;

2. o rozpoznaniu cofniętego środka odwoławczego ze względu na istnienie jednej z przyczyn wymienionych w art. 439 Kodeksu postępowania karnego lub w art. 440 Kodeksu postępowania karnego.

Mając na uwadze treść postanowienia Sądu Najwyższego – Izby Karnej z dnia 16 października 2002 roku w sprawie o sygn. akt IV KKN 161/99: „(…) każda z tych [wyżej wymienionych] decyzji powinna być wydana w formie postanowienia”.

W tym miejscu, należy podnieść, że wskazany art.440 Kodeksu postępowania karnego pozwala Sądowi II instancji, niezależnie od granic zaskarżenia oraz podniesionych w apelacji zarzutów na:

1. zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i orzeczenie na korzyść oskarżonego;

2. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

w sytuacji, w której Sąd odwoławczy uzna, że utrzymanie orzeczenia Sądu I instancji w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe.

Natomiast, wedle art. 439 § 1 Kodeksu postępowania karnego:

„niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli:

1) w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 40;

2) sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie;

3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego;

4) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu;

5) orzeczono karę, środek karny, środek kompensacyjny lub środek zabezpieczający nieznane ustawie;

6) zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu;

7) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie;

8) zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone;

9) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11;

10) oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2 oraz art. 80 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy;

11) sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa.

W związku z powyższym, na Sądzie Odwoławczym przed wydaniem postanowienia w związku z cofnięciem apelacji przez stronę postępowania, ciąży obowiązek baczenia czy zaistniała jedna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 Kodeksu postępowania karnego lub orzeczenie Sądu I instancji nie jest rażąco niesprawiedliwe w świetle art. 440 Kodeksu postępowania karnego.

W przypadku wydania przez Sąd II instancji postanowienia o pozostawieniu apelacji bez rozpoznania, orzeczenie staje się prawomocne, co potwierdza postanowienie Sądu Najwyższego – Izby Karnej z dnia 25 kwietnia 1975 roku w sprawie o sygn. akt IV KRN 25/75, zgodnie z którym: „dopiero data wydania przez sąd postanowienia o pozostawieniu środka odwoławczego bez rozpoznania, w razie jego cofnięcia, decyduje o formalnej prawomocności orzeczenia”.

Ponadto, jeżeli Sąd Odwoławczy pomimo skutecznego cofnięcia apelacji wyda merytoryczne orzeczenie, ma wówczas miejsce bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 9 Kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 Kodeksu postępowania karnego, a mianowicie brak skargi osoby uprawnionej do jej wniesienia.

Konkludując, Sąd odwoławczy może zatem na skutek cofnięcia apelacji podjąć jedną z dwóch decyzji o pozostawieniu cofniętego środka odwoławczego bez rozpoznania ze względu na brak przyczyn wymienionych w art. 439 Kodeksu postępowania karnego lub art. 440 Kodeksu postępowania karnego bądź o rozpoznaniu cofniętego środka odwoławczego ze względu na istnienie jednej z przyczyn wymienionych w art. 439 Kodeksu postępowania karnego lub w art. 440 Kodeksu postępowania karnego. W przypadku wydania przez Sąd II instancji postanowienia o pozostawieniu apelacji bez rozpoznania, orzeczenie staje się prawomocne.

Autor: Adwokat Mariusz Stelmaszczyk i Aplikant Adwokacki Edyta Gorczyńska

kontakt: kom. + 48 697 053 659 oraz tel. 22 629 00 36

Artykuł ten postanowiłem napisać, ponieważ funkcjonariusze Policji coraz częściej zatrzymują kierującym dokumenty prawa jazdy nawet za zwykłą kolizję drogową, przekroczenie prędkości czy przejazd na czerwonym świetle. W takim przypadku Policja przedstawia kierującemu zarzut z art. 86 § 1 k.w. tj. za stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa w komunikacji.

W każdym z w/w przypadków procedura zatrzymania prawa jazdy wygląda zawsze tak samo. Policjant zatrzymując kierującemu dokument prawa jazdy wydaje pokwitowanie jego zatrzymania. Należy w tym miejscu podkreślić, iż możesz się poruszać samochodem na podstawie takiego pokwitowania przez okres 7 dni od daty zatrzymania Ci dokumentu.

Następnie funkcjonariusz Policji po odebraniu dokumentu prawa jazdy w ciągu 7 dni wysyła do Sądu wniosek o wydanie postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy. Natomiast Sąd w ciągu 14 dni od dnia otrzymania od Policji w/w pisma podejmuje decyzję czy uwzględnić przedmiotowy wniosek i zatrzymać prawo jazdy czy też odniesie się negatywnie do wniosku Policji i postanowi zwrócić dokument prawa jazdy.

Jeżeli Sąd uwzględni wniosek Policji i postanowi zatrzymać Ci prawo jazdy, to sytuacja zaczyna się komplikować. W tym miejscu powstaje pytanie, co w tej sytuacji należy zrobić, jak działać w sytuacji, gdy Sąd zatrzymał Twój dokument prawa jazdy?

Jeśli Sąd wyda postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, wówczas Sąd doręcza Ci to postanowienie listem poleconym na wskazany przez Ciebie adres do korespondencji. Od momentu odebrania postanowienia, masz 7 dni na złożenie zażalenia na postanowienie o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy.

Zażalenie na postanowienie o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy możesz wysłać listem poleconym lub złożyć osobiście na biurze podawczym.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż zażalenie na postanowienie Sądu wnosi się do tego samego Sądu, który wydał przedmiotowe postanowienie. Po drugie należy napisać, iż zażalenie wnosimy na postanowienie Sądu o zatrzymanie prawa jazdy z dnia (dzień wydania postanowienia), a potem podstawę prawną. Podstawa prawna to art. 137 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Uzasadnienie zażalenia najlepiej jest podzielić na 3 rozdziały czyli:

• stopień społecznej szkodliwości czynu;

• nieznaczny stopień zawinienia

oraz

• właściwości osobiste i Twój dotychczasowy sposób życia.

W rozdziale o stopniu społecznej szkodliwości należy opisać (jeżeli taka sytuacja faktycznie miała miejsce), że popełnione przez Ciebie wykroczenie charakteryzuje się niewielkim wpływem na bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Dla przykładu, jeżeli w momencie kontroli drogowej na drodze nie poruszały się żadne inne samochody niż Twój, to podnieś tę okoliczność w zażaleniu. Tak samo jeśli droga, którą się poruszałeś była mało uczęszczaną drogą gminną, a nie drogą ekspresową czy autostradą, to również zamieść ten argument w zażaleniu na postanowienie Sądu o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy.

Następnym rozdziałem w zażaleniu na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy powinien być nieznaczny stopień zawinienia. Rozdział ten charakteryzuje się okolicznościami, które towarzyszyły w popełnieniu wykroczenia. Dla przykładu kierowca samochodu dowiedział się, że bliska dla niego osoba trafiła do szpitala. Kierowca ten chciał jak najszybciej dotrzeć do szpitala, aby dowiedzieć się o stan zdrowia osoby najbliższej i tylko dlatego popełnił wykroczenie, za które funkcjonariusz zatrzymał dokument prawa jazdy.

Kolejnym rozdziałem, jaki powinien znaleźć się w zażaleniu to właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tym rozdziale należy opisać swoje życie prywatne i zawodowe oraz przede wszystkim dlaczego jest Ci potrzebny dokument prawa jazdy. Jeżeli dla przykładu osoba, której zatrzymano prawo jazdy jest przedstawicielem handlowym i rocznie pokonuje około 50 000 km, to wówczas należy opisać to w zażaleniu.

Na zakończenie należy podkreślić, że wszelkie sytuacje, do których niezbędny jest Ci dokument prawa jazdy należy podnieść w zażaleniu, ponieważ zwiększa to szanse, że Sąd uwzględni Twoje zażalenie i zwróci Ci dokument prawa jazdy.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy w sprawie o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. możesz pobrać klikając na poniższy link:

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy w sprawie o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

W niniejszym artykule napiszę jak wygląda procedura zatrzymania prawa jazdy za spowodowanie wypadku drogowego oraz jak powinno wyglądać zażalenie na postanowienie Prokuratora o zatrzymaniu prawa jazdy.

Doświadczenie zawodowe wskazuje, że policjant, który przyjeżdża na miejsce zdarzenia wstępnie ocenia, który kierowca był winny i dokonuje zatrzymania prawa jazdy. Oczywiście nie dzieje się to w każdym wypadku.

Jeżeli policjant zatrzyma prawo jazdy, wówczas wystawia pokwitowanie zatrzymania prawa jazdy. Następnie w ciągu 7 dni wysyła do Prokuratury wniosek o wydanie postanowienia o zatrzymaniu dokumentu.

Prokurator wydaje postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy wydaje w ciągu 14 dni od dnia otrzymania od Policji w/w pisma. Podejmuje on decyzję czy uwzględnić przedmiotowy wniosek i zatrzymać Ci prawo jazdy czy też odniesie się negatywnie do wniosku i postanowi zwrócić prawo jazdy. Jeżeli postanowi nie uwzględnić wniosku Policji i zwrócić Ci prawo jazdy, będziesz mógł bez obaw poruszać się samochodem.

Jeśli jednak Prokurator wyda postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, wówczas w/w postanowienie jest Ci niezwłocznie doręczone listem poleconym na wskazany przez Ciebie adres. Od momentu odebrania postanowienia, masz 7 dni na złożenie zażalenia do Sądu Rejonowego właściwego dla miejsca popełnienia przestępstwa spowodowania wypadku drogowego.

Dla przykładu:

Jeżeli odebrałeś postanowienie w poniedziałek 19 września 2016 roku, to ostateczny termin na złożenie zażalenia na postanowienie masz do następnego poniedziałku tj. 26 września 2016 roku. Zażalenie możesz wysłać listem poleconym lub złożyć osobiście na biurze podawczym w Prokuraturze.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy

Na wstępie należy zaznaczyć, iż zażalenie na postanowienie wnosi się do Sądu Rejonowego za pośrednictwem Prokuratury, która wydała przedmiotowe postanowienie.

Dla przykładu: jeżeli postanowienie wydała Prokuratura Rejonowa w Wołominie, wówczas zażalenie należy wnieść także do Sądu Rejonowego w Wołominie za pośrednictwem prokuratury w Wołominie tj. kierujesz zażalenie na adres prokuratury w Wołominie.

Po drugie należy napisać, iż zażalenie wnosimy na postanowienie Prokuratury o zatrzymanie prawa jazdy z dnia (dzień wydania postanowienia), a potem podstawę prawną. Podstawa prawna to art. 137 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Potem powinieneś napisać o co dokładnie wnosisz, czyli o zmianę zaskarżonego postanowienia i zwrot dokumentu prawa jazdy.

Uzasadnienie zażalenia na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy

Uzasadnienie najlepiej jest podzielić na 3 rozdziały czyli:

• stopień społecznej szkodliwości czynu;

• nieznaczny stopień zawinienia

  oraz

• właściwości osobiste i Twój dotychczasowy sposób życia.

W ramach podsumowania w uzasadnieniu musisz wskazać wszelkie argumenty, które uzasadniają, że prawo jazdy jest Ci niezbędne do codziennego funkcjonowania.

Zażalenie na postanowienie Prokuratora o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy za przestępstwo spowodowania wypadku drogowego z art. 177 § 1 k.k. można pobrać klikając na poniższy link:

Zażalenie na postanowienie Prokuratora o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy za przestępstwo spowodowania wypadku drogowego z art. 177 § 1 k.k.

Na wstępie należy wskazać, iż stan po użyciu alkoholu, od którego rozpoczyna się odpowiedzialność za wykroczenie prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu z art. 87 § 1 k.w., wynosi 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Z tego powodu w sprawach gdzie najwyższy wynik badanego wynosi 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu konieczne jest dokonanie oceny wyniku badania alkomatem pod kątem niepewności pomiarowej alkomatu.

Niepewność pomiaru alkomatu wskazuje, z jaką dokładnością alkomat mierzy stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu. Każdy alkomat używany przez Policję mierzy stężenie alkoholu z pewnym określonym przez jego producenta oraz oznaczonym w jego świadectwie wzorcowania marginesem błędu. Należy zaznaczyć, iż niepewność pomiaru alkomatu, zazwyczaj wynosi 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dla przykładu:

Intoximeters USA – producent alkomatu podręcznego Alco-Sensor IV podaje w opisie technicznym tego urządzenia oraz w świadectwie wzorcowania, że w zakresie wyniku 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu alkomat mierzy stężenie alkoholu z dokładnością plus/minus 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Uwzględnienie przez Sąd niepewności pomiaru alkomatu przy najwyższym wyniku kierującego wynoszącym 0,10 mg/l alkoholu, powinno skutkować przyjęciem, iż najwyższy wynik wyniósł 0,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, gdyż w prawie wykroczeń, podobnie jak w prawie karnym obowiązuje zasada poczytywania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego. Powinno to z kolei spowodować ustaleniem przez Sąd, iż obwiniony nie popełnił wykroczenia prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu z art. 87 §1 k.w.

Opisany wyżej tok rozumowania znajduje również potwierdzenie w komunikacie Głównego Urzędu Miar dotyczącego analizatorów wydechu, w którym wyjaśniony jest sposób odczytywania wyników zawartych w świadectwie wzorcowania. Przykładowo wskazanie analizatora 0,09 mg/l przy niepewności pomiarowej 0,01 mg/l oznaczać może stan faktyczny zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu od 0,08 mg/l do 0,10 mg/l, a wskazanie 0,25 mg/l przy niepewności pomiarowej 0,02 mg/l – stan faktyczny od 0,23 mg/l do 0,27 mg/l.

Przyjęcie przez Sąd powyższego toku rozumowania powinno skutkować uwzględnieniem zażalenia i zwrotem obwinionemu prawa jazdy.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy należy złożyć do Sądu w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia, w którym obwiniony odebrał postanowienie z Sądu. Sprawa w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy będzie zarejestrowana pod sygnaturą Ko.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy przy wyniku 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu można pobrać klikając na poniższy link:

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy przy wyniku 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

Niniejszy artykuł skierowany jest do osób, które zostały zatrzymane za popełnienie wykroczenie prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu przy najwyższym wyniku 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i Sąd w ich sprawie wydał już postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy.

Na wstępnie należy wskazać, iż prowadzenie samochodu w stanie po użyciu alkoholu stanowi wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. Stan po użyciu alkoholu rozpoczyna się od wyniku 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Natomiast górna granica wykroczenia wynosi 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W związku z powyższym jeżeli u kierującego alkomat wskaże wynik 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu lub wyższy, Policja zatrzyma mu prawo jazdy i skieruje do Sądu wniosek o wydanie postanowienia o zatrzymaniu kierującemu prawa jazdy. Policja w ciągu 7 dni wysyła do Sądu wniosku o wydanie postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy. Natomiast Sąd w ciągu 14 dni wydaje postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy oraz doręcza obwinionemu odpis postanowienia. Od momentu odebrania postanowienia obwiniony ma 7 dni na złożenie zażalenia na takie postanowienie.

W uzasadnieniu zażalenia należy skupić się na wyjaśnieniu na czym polega niepewność pomiaru alkomatu i jakie znaczenie ma jej uwzględnienie dla odpowiedzialności karnej sprawcy wykroczenia.

Na czym polega niepewność pomiaru alkomatu i jakie znaczenie dla sprawy ma jej uwzględnienie przez Sąd przy wyniku 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu?

Niepewność pomiaru alkomatu wskazuje, z jaką dokładnością alkomat mierzy stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu. Każdy alkomat używany przez Policję mierzy stężenie alkoholu z pewnym określonym przez jego producenta oraz oznaczonym w jego świadectwie wzorcowania marginesem błędu. Niepewność pomiaru alkomatu wskazana na świadectwie wzorcowania, zazwyczaj wynosi 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Jednakże przy najwyższym wyniku 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, niewystarczające jest powołanie się na niepewność pomiaru alkomatu widniejącą na świadectwie wzorcowania, która przeważnie wynosi 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W takiej sytuacji wzięcie przez Sąd pod uwagę niepewności pomiaru wskazanej w świadectwie wzorcowania spowoduje przyjęcie, iż najwyższy wynik badania u kierującego wynosił 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu – co nadal stanowi wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

Dlatego też obwiniony aby zakwestionować prawidłowość wyników badania alkomatem, powinien wykazać, że niepewność pomiaru alkomatu jest wyższa niż niepewność pomiaru alkomatu znajdująca się w świadectwie wzorcowania. Biegli z zakresu mechaniki, maszyn i urządzeń – analizatorów alkoholu uważają, że wartość niepewności pomiarowej widoczna na odwrocie świadectwa wzorcowania jest wartością, która została określona w warunkach laboratoryjnych czyli w warunkach, na które nie działały żadne czynniki zewnętrze, jak chociażby temperatura czy wilgotność powietrza lub błąd osoby, która dokonywała pomiaru. Ponadto warunki w jakich są przeprowadzane badania danych alkomatów w żadnym stopniu nie odzwierciedlają okoliczności w jakich są badane osoby podejrzewane o popełnienie wykroczenia.

W rzeczywistości zgodnie z opiniami biegłych z zakresu mechaniki, maszyn i urządzeń – analizatorów alkoholu w warunkach badania danej osoby, w szczególności gdy badanie miało miejsce na zewnątrz niepewność pomiaru urządzeniem elektronicznym może wynosić nawet 0,03 mg/l.

Powyższe oznacza, że jeżeli najwyższy wynik badania alkomatem wyniósł 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to uwzględniając tzw. niepewność pomiarową alkomat wynoszącą 0,03 mg/l oznacza, że w rzeczywistości stężenie alkoholu w organizmie obwinionego mogło wynosić od 0,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu do 0,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Przy niepewności pomiaru alkomatu wynoszącej 0,03 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, każdy w/w wyników jest prawdopodobny, a nie sposób jest rozwiać tej wątpliwości w zakresie stężenia alkoholu w organizmie kierującego innymi środkami dowodowymi, jeżeli nie pobrano od badanego próby krwi do analizy.

W prawie wykroczeń, podobnie jak w prawie karnym obowiązuje zasada poczytywania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego. Wobec powyższego Sąd powinien przyjąć, iż stężenie alkoholu w organizmie kierującego wynosiło najniższą możliwą wartość, a więc 0,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co nie stanowi wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

Powyższe powinno skutkować ustaleniem przez Sąd, że kierujący nie popełnił wykroczenia prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu z art. 87 § 1 k.w., a co za tym idzie uwzględnieniem zażalenia złożonego przez obwinionego i orzeczenie jego zwrotu.

Jak zostało wskazane na początku artykułu zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy należy złożyć do Sądu w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia, w którym obwiniony odebrał postanowienie z Sądu. Sprawa w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy będzie zarejestrowana pod sygnaturą Ko.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy przy wyniku 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu można pobrać klikając na poniższy link:

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy przy wyniku 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

Niniejszy artykuł skierowany jest do osób, które zostały zatrzymane za wykroczenie prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu przy najwyższym wyniku 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Celem wstępu należy wskazać, iż wykroczenie prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu z art. 87 § 1 k.w. rozpoczyna się od wyniku 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Dlatego też, jeżeli u kierującego alkomat wskaże wynik 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu lub wyższy zostanie zatrzymane mu prawo jazdy, a Policja skieruje do Sądu wniosek o wydanie postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy.

Policja ma 7 dni na wysłanie do Sądu wniosku o wydanie postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy. Natomiast Sąd ma 14 dni na wydanie postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy. Sąd doręcza odpis postanowienia obwinionemu. Na powyższe postanowienie obwinionemu w terminie 7 dni od odebrania postanowienia przysługuje zażalenie do Sądu.

W uzasadnieniu zażalenia należy skupić się na wyjaśnieniu na czym polega niepewność pomiaru alkomatu i jakie znaczenie ma jej uwzględnienie dla odpowiedzialności karnej sprawcy wykroczenia.

Na czym polega niepewność pomiaru alkomatu i jakie znaczenie dla sprawy ma jej uwzględnienie przez Sąd przy wyniku 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu?

Na wstępie należy wskazać, iż niepewność pomiaru alkomatu wskazuje, z jaką dokładnością alkomat mierzy stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu. Każdy alkomat używany przez Policję mierzy stężenie alkoholu z pewnym określonym przez jego producenta oraz oznaczonym w jego świadectwie wzorcowania marginesem błędu. Należy zaznaczyć, iż niepewność pomiaru alkomatu, zazwyczaj wynosi 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W związku z powyższym przy najwyższym wyniku wynoszącym 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, niewystarczające jest powołanie się na niepewność pomiaru alkomatu widniejącą na świadectwie wzorcowania, która przeważnie wynosi 0,01 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W takiej sytuacji wzięcie przez Sąd pod uwagę niepewności pomiaru wskazanej w świadectwie wzorcowania spowoduje przyjęcie, iż najwyższy wynik badania u kierującego wynosił 0,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu – co nadal stanowi wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

Dlatego też przy najwyższym wyniku 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, obwiniony aby zakwestionować prawidłowość wyników badania alkomatem, powinien wykazać, że niepewność pomiaru alkomatu jest wyższa niż niepewność pomiaru alkomatu znajdująca się w świadectwie wzorcowania.

W tym celu należy wskazać, iż wartość niepewności pomiarowej widoczna na świadectwie wzorcowania (wynosząca 0,01 mg/l) jest kwestionowana przez biegłych z zakresu mechaniki, maszyn i urządzeń – analizatorów alkoholu. Biegli uważają, iż wartość niepewności pomiarowej widoczna na odwrocie świadectwa wzorcowania jest wartością, która została określona w warunkach laboratoryjnych czyli w warunkach, na które nie działały żadne czynniki zewnętrze, jak chociażby temperatura czy wilgotność powietrza lub błąd osoby, która dokonywała pomiaru. Ponadto warunki w jakich są przeprowadzane badania danych alkomatów w żadnym stopniu nie odzwierciedlają okoliczności w jakich są badane osoby podejrzewane o popełnienie wykroczenia.

W rzeczywistości zgodnie z opiniami biegłych z zakresu mechaniki, maszyn i urządzeń – analizatorów alkohol w warunkach badania danej osoby, w szczególności gdy badanie miało miejsce na zewnątrz niepewność pomiaru urządzeniem elektronicznym może wynosić nawet 0,03 mg/l.

Powyższe oznacza, że jeżeli najwyższy wynik badania alkomatem wyniósł 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to uwzględniając tzw. niepewność pomiarową alkomatu wynoszącą 0,03 mg/l oznacza, że w rzeczywistości stężenie alkoholu w organizmie obwinionego mogło wynosić od 0,15 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu do 0,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Przy niepewności pomiaru alkomatu wynoszącej 0,03 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, każdy z w/w wyników jest prawdopodobny, jednakże nie sposób jest rozwiać tej wątpliwości w zakresie stężenia alkoholu w organizmie kierującego innymi środkami dowodowymi, jeżeli nie pobrano od badanego próby krwi do analizy.

W prawie wykroczeń, podobnie jak w prawie karnym obowiązuje zasada poczytywania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego. Wobec powyższego Sąd powinien przyjąć, iż stężenie alkoholu w organizmie kierującego wynosiło najniższą możliwą wartość, a więc 0,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co nie stanowi wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

Powyższe powinno skutkować ustaleniem przez Sąd, że kierujący nie popełnił wykroczenia prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu z art. 87 § 1 k.w., a co za tym idzie uwzględnieniem zażalenia złożonego przez obwinionego i orzeczenie jego zwrotu.

Jak zostało wskazane na początku artykułu zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy należy złożyć do Sądu w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia, w którym obwiniony odebrał postanowienie z Sądu. Sprawa w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy będzie zarejestrowana pod sygnaturą Ko. Zażalenie na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy można złożyć na dwa sposoby:

• osobiście na biurze podawczym w Sądzie. Zażalenie należy złożyć najpóźniej 7 dnia, liczonego od dnia odebrania postanowienia z Sądu. Należy przygotować dwa egzemplarze pisma. Jeden egzemplarz należy złożyć na biurze podawczym, a na drugim poprosić o pieczątkę i podpis osoby przyjmującej pismo na potwierdzenie, że zostało złożone,

• wysłać zażalenie pocztą listem poleconym z potwierdzeniem nadania. Zażalenie należy wysłać najpóźniej 7 dnia, liczonego od dnia odebrania postanowienia z Sądu.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy przy wyniku 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu można pobrać klikając na poniższy link:

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy przy wyniku 0,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

W niniejszym artykule zostanie opisany problem zatrzymania prawa jazdy za wykroczenie prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu z art. 87 § 1 k.w. oraz działań jakie należy podjąć aby spróbować odzyskać utracony dokument prawa jazdy.

Procedura zatrzymania prawa jazdy za wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. wygląda zawsze tak samo. Podczas kontroli drogowej funkcjonariusz Policji rutynowo sprawdza stan trzeźwości kierującego. Jeżeli podczas rutynowej kontroli trzeźwości alkomat wskaże co najmniej wynik 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, wówczas funkcjonariusz Policji zatrzymuje kierującemu dokument prawa jazdy i wydaje pokwitowanie zatrzymania dokumentu.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż w przypadku zatrzymania prawa jazdy za wykroczenie prowadzenia samochodu w stanie po użyciu alkoholu nie możesz dalej kontynuować jazdy. Oznacza to, że albo kierowany przez Ciebie pojazd zostanie odholowany na parking strzeżony lub możesz przekazać pojazd innej osobie, która posiada uprawnienia do kierowania pojazdami.

Następnie funkcjonariusz Policji w ciągu 7 dni wysyła do Sądu wniosek o wydanie postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy. Natomiast Sąd w ciągu 14 dni wydaje postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy lub odmawia zatrzymania prawa jazdy. Jeżeli Sąd uwzględni wniosek Policji i postanowi zatrzymać Ci prawo jazdy, to sytuacja zaczyna się komplikować. W tym miejscu nasuwają się pytania, co w tej sytuacji należy zrobić, jak działać w związku z zaistnieniem całego zdarzenia?

Jeśli Sąd wyda postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, wówczas doręcza Ci odpis postanowienia listem poleconym na wskazany przez Ciebie adres. Od momentu odebrania postanowienia, masz 7 dni na złożenie zażalenia na postanowienie.

Jakie elementy powinno zawierać zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy?

Na wstępie należy zaznaczyć, iż zażalenie na postanowienie wnosi się do tego samego Sądu, który wydał przedmiotowe zażalenie. Dla przykładu, jeżeli postanowienie wydał Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, wówczas zażalenie należy wnieść także do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy.

Po drugie należy wskazać, iż zażalenie wnosimy na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy z dnia (dzień wydania postanowienia), a potem podstawę prawną. Podstawa prawna to art. 137 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Potem należy wskazać o co dokładnie wnosisz,

czyli o zmianę zaskarżonego postanowienia i zwrot dokumentu prawa jazdy.

Uzasadnienie zażalenia na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy

Uzasadnienie najlepiej jest podzielić na 4 rozdziały czyli:

• stopień społecznej szkodliwości czynu;

• nieznaczny stopień zawinienia;

• właściwości osobiste i Twój dotychczasowy sposób życia;

• uzasadnienie zarzutu rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci zatrzymania dokumentu prawa jazdy.

W rozdziale o stopniu społecznej szkodliwości należy opisać (jeżeli taka sytuacja faktycznie miała miejsce), że popełnione przez Ciebie wykroczenie charakteryzuje się niewielkim wpływem na bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Dla przykładu, jeżeli w momencie kontroli drogowej na drodze nie poruszały się żadne inne samochody niż Twój, to podnieś tę okoliczność w zażaleniu. Tak samo jeśli droga, którą się poruszałeś była mało uczęszczaną drogą gminną, a nie drogą ekspresową czy autostradą, to również zamieść ten argument w zażaleniu. Jak widać w tym rozdziale bardzo wiele czynników wpływa na to czy niebezpieczeństwo jakie stworzyłeś w komunikacji było niewielkie czy nawet znikome.

Następnym rozdziałem w zażaleniu na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy powinien być nieznaczny stopień zawinienia. Rozdział ten charakteryzuje się okolicznościami, które skłoniły Cię do popełnienia wykroczenia.

Pamiętaj, że okoliczności jakie opisujesz w zażaleniu muszą mieć oparcie w rzeczywistości. Jeżeli nie było nadzwyczajnej sytuacji, która spowodowała, że popełniłeś dane wykroczenie, to pomiń ten rozdział.

Kolejnym rozdziałem, jaki powinien znaleźć się w zażaleniu to właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tym rozdziale należy opisać swoje życie prywatne i zawodowe oraz przede wszystkim dlaczego jest Ci potrzebny dokument prawa jazdy. Jeżeli dla przykładu osoba, której zatrzymano prawo jazdy jest przedstawicielem handlowym i rocznie pokonuje około 60 000 km, to wówczas należy opisać to w zażaleniu.

Na zakończenie należy podkreślić, że wszelkie sytuacje, do których niezbędny jest Ci dokument prawa jazdy należy podnieść w zażaleniu, ponieważ zwiększa to szanse, że Sąd uwzględni Twoje zażalenie i Ci zwróci prawo jazdy.

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy za wykroczenie prowadzenia pojazdu mechanicznego z art. 87 § 1 k.w. można pobrać klikając na poniższy link:

Zażalenie na postanowienie Sądu o zatrzymaniu prawa jazdy za wykroczenie prowadzenia pojazdu mechanicznego z art. 87 § 1 k.w.

Zgodnie z art. 428 § 2 Kodeksu postępowania karnego: „Strona może złożyć pisemną odpowiedź na środek odwoławczy”.

Poza wskazanym przepisem prawnym, Kodeks postępowania karnego nie nakłada żadnych innych wymogów procesowych odnośnie przedmiotowej konstrukcji prawnej.

W związku z powyższym, należy w pierwszej kolejności zaznaczyć, iż odpowiedź na apelację jest pismem procesowym, dlatego też musi spełniać wymagania wymienione w art. 119 § 1 Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z nimi w odpowiedzi na apelację:

• należy oznaczyć organ, do którego kierujemy odpowiedź na apelację (Sąd instancji odwoławczej);

• dalej musimy oznaczyć sprawę, w której wnosimy odpowiedź na apelację (sygnatura akt);

• ponadto, konieczne jest oznaczenie osoby wnoszącej odpowiedź na apelację (imię i nazwisko);

• następnie podajemy adres osoby wnoszącej odpowiedź na apelację;

• poza tym – właściwa treść pisma;

• obligatoryjnie zamieszczamy również datę i podpis osoby wnoszącej odpowiedź na apelację (zgodnie z art. 119 § 2 Kodeksu postępowania karnego: „Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu”).

Następną istotną kwestią, jest termin do wniesienia odpowiedzi na apelację. Jak już wcześniej wspomniałam, Kodeks postępowania karnego bardzo skrótowo odnosi się do przedmiotowego pisma procesowego. W związku z powyższym, należy przyjąć, iż odpowiedź na apelację można złożyć w każdym czasie, od chwili, w której strona postępowania karnego składająca odpowiedź na apelację, otrzymała informację o wniesieniu apelacji, do której chciałaby się ustosunkować. W teorii możliwa jest sytuacja, w której wnosimy odpowiedź na apelację po otrzymaniu informacji o wniesieniu apelacji, nie znając jej treści. Jednakże w praktyce, znajomość treści apelacji, do której chcemy się odnieść jest istotna, gdyż odpowiedź na apelację polega w głównej mierze na polemice z zarzutami podniesionymi w apelacji. Terminem końcowym do wniesienia odpowiedzi na apelację jest moment zamknięcia przewodu apelacyjnego, dlatego też odpowiedź na apelację należy złożyć do momentu wydania orzeczenia w postępowaniu apelacyjnym.

Kto jest uprawniony do złożenia odpowiedzi na apelację?

Odpowiadając na powyższe pytanie, podkreślenia wymaga fakt, iż Kodeks postępowania karnego nie wskazuje, iż może to być wyłącznie strona przeciwna. W związku z czym, należy zaznaczyć, że podmiotami uprawnionymi do wniesienia odpowiedzi na apelację są:

• strona przeciwna (przykładowa sytuacja: apelację wniósł oskarżyciel publiczny, a odpowiedź na apelację składa oskarżony);

• osoba, która prezentuje tożsamy interes z osobą składającą apelację (przykładowa sytuacja: apelację wniósł oskarżyciel posiłkowy, a odpowiedź na apelację składa oskarżyciel publiczny);

• osoba, która sama złożyła apelację (przykładowa sytuacja: apelację złożył oskarżyciel publiczny oraz oskarżony, a odpowiedź na apelację oskarżyciela publicznego składa oskarżony).

Odpowiedź na apelację jest pismem procesowym, w którym strona toczącego się postępowania karnego przedstawia swoje stanowisko w związku z zarzutami i twierdzeniami zawartymi w apelacji, a tym samym pośrednio nawiązuje do trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Podmiot składający odpowiedź na apelację może formułować wnioski odnośnie utrzymania w mocy, zmiany, a także uchylenia zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji.

Ponadto, na podmiocie składającym przedmiotowe pismo procesowe nie ciąży obowiązek doręczenia odpisu wnoszonej odpowiedzi na apelację dla „strony przeciwnej”.

Kodeks postępowania karnego nie nakłada na Sąd obowiązku poinformowania strony, która złożyła apelację o wniesieniu odpowiedzi przez „stronę przeciwną”, a również nie zobowiązuje Sądu do doręczenia odpisu owej odpowiedzi, nawet jeżeli taki odpis został dołączony do oryginału odpowiedzi na apelację.

Sądem właściwym do wniesienia odpowiedzi na apelację jest Sąd odwoławczy, czyli Sąd II instancji.

W odpowiedzi na apelację nie trzeba formułować konkretnych wniosków. Jednakże owe konkretne wnioski kształtowałyby kierunek przedmiotowego pisma procesowego. Strona może zawrzeć w odpowiedzi na apelację uwagi odnoszące się do kwestii formalnych apelacji, a więc dotyczące np. kwestii przyjęcia apelacji do rozpoznania przez Sąd II instancji.

Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia nie reguluje kwestii wniesienia odpowiedzi na apelację, a art. 428 Kodeksu postępowania karnego nie jest stosowany w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Jednakże, złożenie przedmiotowego pisma procesowego nie wpłynie negatywnie na przebieg postępowania, a prawdopodobieństwo załączenia owego pisma do akt sprawy jest bardzo duże.

Autor: Adwokat Mariusz Stelmaszczyk i Aplikant Adwokacki Edyta Gorczyńska

kontakt: kom. + 48 697 053 659 oraz tel. 22 629 00 36

Zgodnie z art. 431 § 1 Kodeksu postępowania karnego: „Środek odwoławczy można cofnąć”. Oznacza to, iż istnieje możliwość cofnięcia apelacji przez podmiot, który ją wniósł.

W związku z tym pojawia się pytanie – do kiedy można cofnąć wniesioną apelację? Otóż, cofnięcie apelacji jest dopuszczalne do momentu rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd instancji odwoławczej.

Cofnięcie apelacji może nastąpić zarówno w formie pisemnej, jak również w formie ustnej. W przypadku cofnięcia apelacji w formie pisemnej, owo pismo procesowe powinno odpowiadać następującym warunkom wymienionym w art. 119 Kodeksu postępowania karnego:

• należy oznaczyć organ, do którego kierujemy cofnięcie apelacji (Sąd instancji odwoławczej);

• dalej musimy oznaczyć sprawę, w której cofamy apelację (sygnatura akt);

• ponadto, konieczne jest oznaczenie osoby wnoszącej cofnięcie apelacji (imię i nazwisko);

• następnie podajemy adres osoby wnoszącej cofnięcie apelacji;

• poza tym właściwa treść pisma;

• obligatoryjnie zamieszczamy również datę i podpis osoby wnoszącej cofnięcie apelacji (zgodnie z art. 119 § 2 Kodeksu postępowania karnego: „Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu”).

Dopuszczalna jest także sytuacja, w której cofamy apelację ustnie podczas rozprawy odwoławczej.

Od zasady, że apelację może cofnąć osoba, która ją wniosła istnieje wyjątek. Został przewidziany w art. 431 § 3 Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie ze wskazanym przepisem prawnym „Środka odwoławczego wniesionego na korzyść oskarżonego nie można bez jego zgody cofnąć”. Oznacza to, iż tylko za zgodą oskarżonego, można cofnąć apelację wniesioną na korzyść oskarżonego przez oskarżyciela publicznego, obrońcę oskarżonego, przedstawiciela ustawowego oskarżonego bądź osobę, pod której pieczą oskarżony pozostaje. Stanowisko w owym przedmiocie zajął również Sąd Najwyższy w sprawie o sygnaturze IV KR 197/87. Podkreślił, „że jeżeli w środku wniesionym przez prokuratora podniesiony został choćby jeden zarzut, którego uwzględnienie może doprowadzić do rozstrzygnięcia korzystnego dla oskarżonego, to taki środek odwoławczy nie może być cofnięty przez prokuratora bez zgody oskarżonego”.

Ponadto, należy podkreślić, iż zgodnie z art. 431 § 3 Kodeksu postępowania karnego, obrońca oskarżonego nie może cofnąć apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego bez jego zgody. Zgoda oskarżonego „powinna być wykazana jego niebudzącym wątpliwości oświadczeniem woli” – zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego o sygnaturze V KRN 163/73.

Art. 431 § 2 wskazuje, że „oskarżony może cofnąć wniesiony na jego korzyść środek odwoławczy”. Oznacza to, że oskarżony ma prawo cofnięcia wniesionej na jego korzyść apelacji. Jednakże dalsza część przytoczonego artykułu formułuje dwa wyjątki od powyższej zasady:

• po pierwsze, oskarżony nie może cofnąć apelacji wniesionej na jego korzyść przez oskarżyciela publicznego;

• następnie, oskarżony nie może cofnąć apelacji wniesionej na jego korzyść w sytuacji przewidzianej w art. 79 Kodeksu postępowania karnego, który wymienia przesłanki obligatoryjnego udziału obrońcy w postępowaniu karnym.

Zgodnie z powyższym, w przypadku złożenia apelacji na korzyść oskarżonego przez obrońcę oskarżonego:

1. który jest nieletni,

2. który jest głuchy, niemy lub niewidomy,

3. wobec którego zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności,

4. w sytuacji, w której Sąd uznał, iż udział obrońcy w postępowaniu jest obligatoryjny ze względu na okoliczności utrudniające obronę

oskarżony nie może cofnąć apelacji. Cofnąć apelację w w/w przypadkach może wyłącznie obrońca oskarżonego.

Zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem karnoprocesowym, istnieje możliwość cofnięcia apelacji w całości. Jednakże, dopuszczalne jest również częściowe cofnięcie apelacji, w wyniku którego ograniczony zostanie zakres zaskarżenia w odniesieniu do niektórych czynów, osób oskarżonych, rozstrzygnięć dotyczących jednego czynu jednej osoby, a nawet polegające na redukcji podniesionych w apelacji zarzutów apelacyjnych. W sytuacji, w której naszym celem jest częściowe cofnięcie apelacji w przypadku postępowania karnego toczącego się przeciwko jednej osobie oskarżonej o popełnienie czynu zabronionego, warunkiem skuteczności cofnięcia apelacji będzie również spełnienie przesłanek dopuszczalności złożenia środka odwoławczego od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji, które zostały opisane w art. 425 Kodeksu postępowania karnego.

Art. 432 Kodeksu postępowania karnego wskazuje, że „Cofnięty środek odwoławczy sąd odwoławczy pozostawia bez rozpoznania, chyba, że zachodzi jedna z przyczyn wymienionych w art. 439 lub art. 440”. Oznacza to, iż cofnięcie apelacji powoduje, że Sąd odwoławczy pozostawia wniesioną apelację bez rozpoznania, w związku z czym nie wywołuje ona żadnych skutków prawnych. Mimo to, jeżeli zachodzi jedna z bezwzględnych przyczyn odwoławczych wymienionych w art. 439 Kodeksu postępowania karnego lub jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, Sąd odwoławczy pomimo cofnięcia apelacji, rozpozna ją.

Ponadto, zgodnie z art. 109 § 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, przy rozpoznawaniu środka odwoławczego stosuje się odpowiednio przepisy art. 431, 432 Kodeksu postępowania karnego, co oznacza, że przytaczane wyżej przepisy dotyczące cofnięcia apelacji w sprawach karnych mają odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia.

Autor: Adwokat Mariusz Stelmaszczyk i Aplikant Adwokacki Edyta Gorczyńska

kontakt: kom. + 48 697 053 659 oraz tel. 22 629 00 36

Zgodnie z art. 444 § 1 Kodeksu postępowania karnego: „Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, a pokrzywdzonemu od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie wydanego na posiedzeniu przysługuje apelacja, chyba że ustawa stanowi inaczej”.

Oznacza to, strony postępowania karnego mają prawo do złożenia apelacji od wyroku sądu pierwszej instancji, pokrzywdzonemu zaś prawo do złożenia apelacji przysługuje od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, który został wydany na posiedzeniu.

Zwrot „chyba, że ustawa stanowi inaczej” oznacza, że ustawa może przewidywać inny środek zaskarżenia niż apelacja, który przysługuje od wyroku Sądu I instancji. Przykładem takiej regulacji jest art. 506 § 1 Kodeksu postępowania karnego, który wskazuje, iż od wyroku nakazowego oskarżony i oskarżyciel mają prawo wniesienia sprzeciwu do Sądu, który wydał zaskarżony wyrok nakazowy.

Wyrok Sądu I instancji, o którym mowa w art. 444 § 1 Kodeksu postępowania karnego musi być wyrokiem nieprawomocnym, co oznacza, iż nie minął jeszcze termin do wniesienia apelacji.

Podkreślić należy również fakt, iż prawo do wniesienia apelacji przysługuje od wyroku Sądu I instancji. Wyrok jest jednym z orzeczeń wydawanych przez Sądy karne, który kończy postępowanie karne w I instancji. W związku z tym, prawo do wniesienia apelacji nie będzie przysługiwało od innych orzeczeń wydanych przez Sąd I instancji, np. od postanowienia czy zarządzenia.

Pomimo to, art. 426 § 1 Kodeksu postępowania karnego precyzyjnie wylicza orzeczenia, od których apelacja nie przysługuje. Zgodnie z w/w przepisem prawnym: „Od orzeczeń sądu odwoławczego oraz od orzeczeń wydanych przez Sąd Najwyższy nie przysługuje środek odwoławczy, chyba że ustawa stanowi inaczej”. Przytoczony fragment Kodeksu postępowania karnego jest konsekwencją obowiązującej w polskim prawie karnym procesowym zasady dwuinstancyjności postępowania karnego, której podstawą jest art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej: „Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne”. Skutkiem owej reguły jest regulacja, która przewiduje, że od orzeczeń Sądu odwoławczego oraz od orzeczeń wydanych przez Sąd Najwyższy nie przysługuje prawo do wniesienia apelacji. Są to orzeczenia wydane przez Sąd odwoławczy na skutek wniesienia środka odwoławczego, jak i orzeczenia wydane w trakcie toczącego się postępowania odwoławczego.

Od wskazanego orzeczenia Sądu II instancji, nie przysługuje nam prawo wniesienia apelacji, ponieważ została wyczerpana droga postępowania zwyczajnego odwoławczego. Jednakże, w owej sytuacji możemy skorzystać z nadzwyczajnych środków zaskarżenia: kasacji bądź instytucji wznowienia postępowania, o ile zostaną spełnione przesłanki do ich wniesienia określone w Dziale XI Kodeksu postępowania karnego.

Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia również wskazuje, że „Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja, chyba że ustawa stanowi inaczej” – art. 103 § 1. Ponadto, przy rozpoznaniu środka odwoławczego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia stosuje się odpowiednio art. 426 § 1 Kodeksu postępowania karnego, zgodnie z art. 109 § 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Autor: Adwokat Mariusz Stelmaszczyk i Aplikant Adwokacki Edyta Gorczyńska

kontakt: kom. + 48 697 053 659 oraz tel. 22 629 00 36